W trawach

Lato powoli odchodzi. Trawy pachną intensywnie, ziemia paruje, a wysokie sosny trzeszczą, chyba zrezygnowane. Nie chciałabym czuć się tak zrezygnowana, jak te sosny i dlatego każdego dnia, z entuzjazmem, odsłaniam okna, wypatrując promieni słońca. Wołam zaspana do Adama, który wstaje wcześniej i zawsze przede mną kręci się w kuchni, czy aby na pewno nie zauważa poprawy. Nie czekam nawet jego odpowiedzi.

I tak, na uparciucha, wkładam lekki płaszcz i zaciskając zęby, biegnę do pracy. Biegnę, bo jest mi wtedy cieplej i nie chcę, rzecz jasna, być także spóźnioną. W pracy wiercę się na krześle i popijam gorącą herbatę. Grzeję nią dłonie i kolana, choć moim współtowarzyszom wcale nie jest tak zimno jak mi. Dziwią się, że szczękam zębami, bo jeszcze przecież jest lato. Tak, chcę w to wierzyć, dlatego też szczękam tymi zębami i wiercę się uparcie. Koniec końców, zrezygnowana, wyciągam "zapasowy - kryzysowy" sweter z biurka i oddycham z ulgą. No, lato, lato. Tyle, że w swetrze. 

 zdjecia: Adam

 

spódnica od PULPOkompletu - PULPA,    bluzka - h&m   jeansowa koszula - lumpeks,          buty - Avarca Pons ,     torebka - zara,     wisiorek - MOKAVE