Czy w każdej z nas jest Bridget Jones

Tak, mam na sobie za dużą, flanelową piżamę, a oznacza to jedno... Nadeszła prawdziwa jesień zionąca chłodem. 

Oznacza też drugie - jestem po seansie nowej części filmu o przygodach Bridget Jones i ten post nie będzie typową recenzją.

---

Z filmem o przygodach szalonej Brytyjki jest tak, że albo się je uwielbia, albo się ich nie znosi. Ja należę do pierwszej grupy i to głównie dlatego, że ja razem z Bridget dorastałam. Jej przygody, porywy serca i liczne niepowodzenia śledziłam jako nastolatka i chcąc nie chcąc, trochę się z nią utożsamiałam.

Bridget, to w końcu kobieta z krwi i kości, uosobienie wszelkich kobiecych "nadcech" i kompleksów. Singielka w średnim wieku, licha gospodyni, o nigdy idealnej: figurze, fryzurze, makijażu, najczęściej źle ubrana i często niekompetentna. Do tego, mimo wielkich nadziei i wiary w miłość, trafiająca na facetów typu alkoholik, pracoholik, egocentryczny związkofob, megaloman, emocjonalny popapraniec lub zboczeniec... Życie ;) 

Teraz, już jako 30-latka poszłam do kina na przygody Bridget Jones z pewną obawą i lękiem, że u Biduli znowu nic się nie zmieniło. Chyba sama się trochę zestarzałam i do wielu rzeczy podchodzę już zupełnie inaczej, więc w tym momencie, trudno byłoby mi strawić starą Bridget i po cichu liczyłam, że trochę się ogarnęła... Uff, co za ulga, okazuje się że... tak, u Bridget jest całkiem nieźle.  Co prawda, w życiu uczuciowym nadal panuje mały chaos, ale Bridget potrafi dojrzale podejść do nowych sytuacji, spełnia się zawodowo, świetnie wygląda i jest tak samo urocza i pełna ciepła, jak dawniej.

---

Ale to przecież nie miała być recenzja... Przy okazji tego posta, pewnie się trochę uzewnętrznię i opiszę Wam jedną z moich "bridgetowych" sytuacji, która idealnie udowadnia, że różne rzeczy się zdarzają i naprawdę, nikt nie jest idealny i do końca normalny. 

Pamiętam, jak kilka lat temu jechałam z Adamem na wycieczkę do Pragi, popularną linią autobusową. Droga długa i męcząca, na fotelu za nami typowa wodzirejka gada jak nakręcona, że nie można nawet skupić myśli, porozmawiać, o drzemce zapomnij. Wodzirejka nareszcie wysiada, jest późno, zapadam w głęboki sen. O drugiej w nocy budzi mnie Adam, jesteśmy na granicy, warto skorzystać z toalety. Wypycha mnie z fotela, więc idę, zamroczona. Przede mną oszklony budynek z rozsuwanymi drzwiami, ludzie kłębią się w środku. Pewnym krokiem zmierzam naprzeciwko i nagle... huk, grzmot, łomot. Drzwi rozsuwają się szybko... tyle że jakiś metr na lewo ode mnie, a ja stoję rozbita o szklaną ścianę, ściana głośno łomocze i wibruje. Kręci mi się w głowie. Czuję, że jak w kreskówce, na czole wyrasta mi ogromny guz, a nad głową wirują gwiazdy.
Ludzie zamierają, po chwili szepczą coś do siebie, nawet skrycie chichoczą. Gdy wychodzę z budynku,  grzmią gromkie śmiechy... Fuck it, jestem jak Bridget i mam to gdzieś :p

A czy Wy możecie pochwalić się podobną historią? Mam szczerą nadzieję, że tak :D